υμενογόνος

-α, -ο, θηλ. και -ος, Ν

1. αυτός που σχηματίζει υμένες

2. ιατρ. αυτός που παράγει υμενώδες εξίδρωμα.

[ΕΤΥΜΟΛ. < υμένας + -γόνος (< γόνος < γίγνομαι). Η λ. μαρτυρείται από το 1839 στον Ιωάνν. Ορλάνδο].